عاطفه

ظهور عاطفه به دنبال تجربۀ درد به منزلۀ عارضه‌ای (فروید به وضوح به ترس یا اضطراب واقعی⁶ اشاره داشت) به جای می‌ماند که پاسخی است به هر رویداد آتی که مشابه تجربه‌ای است که زمانی به درد منجر شده بود.

در همان متن هنگامی که فروید تغییر درونی⁷ را مطرح می‌کند – نوع جسمانی آن، اساساً عروقی و تنفسی، تا احساساتی را شرح دهد که فریاد اولیه را همراهی می‌کنند، که تا پیش از یادگیری عمل اختصاصی دریچۀ اطمینان است – منشاء عاطفه یا تخلیۀ عاطفی را نیز، به عنوان گرایشی که از آرزویی⁸ به ابژه⁹ خبر می‌دهد، توضیح می‌دهد.

در مقاله‌های فرا‌روان‌شناختی سال 1915، فروید روان¹⁰ را متشکل از تصور شیء¹¹ و تصور واژه¹² که با کمیّتی از انرژی لیبیدویی تصرف¹³ شده‌اند، توصیف می‌کند (این بازنمایانگر قطعیت،¹⁴ Drang، یا فشار کارِ رانه¹⁵ است و همچنین تصور را «شعله‌ور» می‌سازد: آن را به آرزو تبدیل می‌کند).

فروید همچنین از این میزان انرژی لیبیدویی به عنوان کوانتوم¹⁶ عاطفه یاد می‌کند؛ [از این رو که] به عامل کمّیِ رانه شباهت دارد (به نوبت بازنمایی را تصرف می‌کند و توسط آن تصرف می‌شود) و توسط پایانۀ دستگاه ادراکی-آگاهی نیز به همین صورت دریافت می‌شود (Pcpt.Cs). تا زمانی که از منبع رانه تخلیه‌ای صورت نگیرد، از طریق تغییر درونی به منزلۀ انواع مختلفی از عاطفه‌های ناخوشایند دریافت می‌شود. هنگامی که به واسطۀ عمل خاصی تخلیه‌ای کلی یا جزیی پدید می‌آید، عاطفه‌های خوشایند و افزون بر آن نوع متفاوتی از آن احساس می‌شود.

ضمیر نا‌آگاه¹⁷ دربردارندۀ تصور¹⁸هاست. میزانِ تصرف آن‌ها، مستقیماً توسط دستگاه ادراکی-آگاهی (Pcpt.Cs) به عنوان عاطفه ثبت می‌شود. از همین روی، با فرض این که عاطفه امری است که توسط آگاهی احساس می‌شود، هیچ گاه کاملاً ناآگاه نیست. آن چه که امکان دارد ناآگاه باشد، تصور‌ی است که [عاطفه] گاهی آن را پدید می‌آورد. این امر به عاطفه‌ای ارجاع می‌کند که از طریق علل مرتبط با تصور تولید می‌شوند، بنابراین روانی بوده و با این حساب تاریخی هستند.

بعضی عاطفه‌ها به دلایل زیست‌شناختی یا مکانیکی پدید می‌آیند (مانند اضطراب در روان‌نژندی کنونی¹⁹) [که خود] به دلیل انباشت تنش جنسی جسمانی (1894- 1925) ایجاد می‌شود که در این مورد مسئله به عوامل مرتبط با تصور ارتباطی ندارد، یا حداقل مستقیماً این گونه نیست. در این مورد اضطراب نیز امری آگاه است.

هنگامی که فروید در مقالۀ بازداری‌ها، نشانه‌ها و اضطراب (d1926)²⁰ به توصیف هشدار اضطراب²¹ می‌پردازد، توضیح می‌دهد که در این مورد، اضطراب به عنوان پدیدۀ جدیدی ناشی از پس‌رانش به حساب نمی‌آید بلکه همچون حالتی عاطفی است که به دنبال تصویری از پیش موجود می‌آید: خاطرۀ موقعیت‌های جراحت‌زای کودکی که اکنون به موقعیت‌های خطر تبدیل شده‌اند، هشدار‌های خطری که «منِ»²² ناآگاه را مجبور می‌کنند تا به طور خودکار از ساز و کارهای دفاعی²³ (یا در معنایی گسترده‌تر، از تصور‌ها) استفاده کند.